چکیدههد تحقیق: پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر روشهای مختلف تمرینی منتخب بر اکتساب، یادداری و انتقال پارامتر زمان و بهچالش کشیدن فرضیه های موجود پیرامون اثر تداخل زمینهای در خصوص یادگیری پارامتر تکالیف آزمایشگاهی انجام گرفت. روشتحقیق: این مطالعه از نوع نیمه تجربی و جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان پسر راست دست دانشگاه شهید باهنر کرمان بود. بدینمنظور 9۰ آزمودنی مرد با میانگین سنی ) ۱0 / ۵ ± ۰۹ / 0۵ = M ( به طور تصادفی در چهار گروه تمرینی قالبی، تصادفی و دو گروه ترکیبی)قالبی- تصادفی و تصادفی-قالبی( قرار گرفتند. آزمایش شامل اجرای تکالیفی با برنامه حرکتی تعمیم یافته ثابت و پارامتر زمان متغیربود. آزمودنیها پس از مرحله آشنایی با آزمون و انجام ۵۰9 کوشش طبق گروه تمرینی، در آزمونهای یادداری و انتقال دوگانه شرکتکردند. پس از مراحل مختلف آزمایش، میزان خطای زمانبندی مطلق به عنوان شاخص کارایی و دقت پارامتریزه کردن، محاسبه شد.برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، آزمون تعقیبی توکی و تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد ) ۰۱ / P≤۰ .)یافتهها: اگرچه نتایج، اختلاف معنیداری را بین روشهای مختلف تمرین در مرحله اکتساب نشان داد، ولی در مراحل یادداری و انتقال،علیرغم برتری نسبی طرح های تمرین ترکیبی بر میزان خطاهای زمانبندی مطلق، تفاوت بین گروههای تمرینی معنیدار نبود. نتیجهیری: یافتهها نشان می دهد تغییر پارامتر زمان، اثر تداخل زمینه ای را آشکار نکرده و از نظریه مگیل و هال) ۵۳۳۰ ) مبنی بر عدمتفاوت معنی دار در تکالیف با برنامه حرکتی مشابه حمایت می کند.کلید واژهها: تداخل زمینهای، پارامتر، زمانبندی مطلق، برنامه حرکتی تعمیم یافته.
)