هدف تحقیق: هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر تداخل زمینه‌ای فزاینده و کاهنده با تغییر پارامتر بر یادگیری تکلیف زمانبندی پیش‌بین انطباقی بود. روش تحقیق: جامعه آماری آن کلیه دانشجویان پسر 23 تا 25 ساله دانشگاه شهید بهشتی بودند که از میان آن‌ها 40 نفر به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌های این تحقیق با تکلیف مورد نظر آشنایی نداشتند. در این تحقیق سطوح مختلف تداخل زمینه‌ای (مسدود، تصادفی، فزاینده و کاهنده) تحت شرایط برنامه حرکتی یکسان اما پارامترهای متفاوت مورد مقایسه قرار گرفتند. بنابراین این تحقیق شامل 4 گروه آزمایشی بود که در هر گروه 10 نفر به طور کاملاً تصادفی قرار گرفت. تکلیف مورد نظر زمانبندی پیش‌بین انطباقی بود که با سرعت‌های مختلف (تغییر پارامتر) ارائه می‌شد. داده‌های تحقیق در 7 مرحله شامل پیش‌آزمون، 4 مرحله اکتساب، یادداری و انتقال جمع‌آوری شد. در هر مرحله خطای مطلق افراد اندازه‌گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک‌سویه و اندازه‌گیری‌های مکرر برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج: در مرحله اکتساب بین خطای مطلق گروه مسدود و سایر گروه‌ها اختلاف معنی‌داری وجود داشت (P0.05). نتیجه گیری: نتایج از فرضیه مگیل و هال (1990) حمایت کرد. آن‌ها معتقد بودند اثر تداخل زمینه‌ای را نمی‌توان در تعدیل پارامترهای یک برنامه حرکتی مشاهده کرد.
)