نوع مقاله : مروری
چکیده
پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر تداخل زمینه‌ای و نوع ارائه بازخورد (خود کنترلی و جفت شده) بر عملکرد و یادگیری پارامتر در تکالیف تعقیبی اجرا شد. روش تحقیق: 90 دانشجوی پسر راست دست، بدون تجربه و آشنایی قبلی با تکلیف و با میانگین سنی 2± 8/21 سال در این تحقیق شرکت کردند و به صورت تصادفی به 6 گروه 15 نفری شامل گروه‌های قالبی، زنجیره‌ای و تصادفی خودکنترلی و جفت شده تقسیم شدند. تکلیف آزمودنی‌ها تعقیب هدف نوری روی دستگاه پیروی سنج چرخان با برنامه حرکتی ثابت (مربع) و پارامتر متغیر (سرعت‌های 20، 30 و 40 دور در دقیقه) با نوع تمرین (قالبی، زنجیره‌ای و تصادفی) و ارائه بازخورد مختلف بود. زمان باقی ماندن روی هدف (TOT) به عنوان نمره عملکرد افراد منظور شد. آزمودنی‌ها پس از شرکت در پیش آزمون (1بلوک 9 کوششی)، در مرحله اکتساب به مدت 8 جلسه و هر جلسه 2 بلوک 9 کوششی را تمرین و سپس در آزمون اکتساب و بعد از 72 ساعت در آزمون‌های یادداری و انتقال شرکت کردند. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس عاملی مرکب، تحلیل واریانس عاملی مرکب با اندازه گیری‌های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح (05/0P) تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که عملکرد گروه‌های قالبی خودکنترلی و جفت شده در مرحله اکتساب نسبت به گروه‌های دیگر معنی‌دار بود و گروه قالبی خودکنترلی عملکرد بهتری در این مرحله داشتند. همچنین، عملکرد گروه‌ها در مراحل یادداری و انتقال تفاوت معنی‌داری با یکدیگر نداشت. از سوی دیگر عملکرد گروه‌های بازخورد خودکنترلی از گروه‌های بازخورد جفت شده در تمامی مراحل آزمون بهتر بود. بحث و نتیجه‌گیری: به طور کلی نتایج پژوهش حاضر اثر سودمند بازخورد خودکنترلی بر یادگیری پارامتر را نشان می‌دهد و حمایتی دیگر از فرضیه دوم مگیل و هال (1990) را فراهم می‌نماید.
کلیدواژه‌ها
)