چکیده
هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطة سبک خودگویی و خودناتوان سازی در بازیکنان فوتبال شهرستان ارومیه بود. در این پژوهش توصیفی- همبستگی 260 نفر از بازیکنان فوتبال شهرستان ارومیه ( دامنهی سنی 16 تا 32 سال، 230 مرد و 30 زن) به صورت داوطلبانه شرکت کردند. ابزار بکاررفته شامل پرسشنامهی خودگویی و پرسشنامه خودناتوانسازی بود. دادهها با استفاده از آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که رابطه معناداری بین ابعاد خودگویی مثبت (جهتگیری مثبت و آموزش خود برای مقابله) و خودناتوان سازی وجود ندارد، ولی بین ابعاد خودگویی منفی و خودناتوانسازی رابطهی منفی معنیدار وجود دارد (اضطراب ، کوچکانگاری و خشم). بطور کلی نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نیز نشان میدهد که خودگویی میتواند خودناتوانسازی را پیشبینی کند. بنابراین نتایج بیانگر آن است که نباید ریشة عمل ارادی و رفتار انسان را تنها در مغز و حیات روحی وی جستجو کرد بلکه عمل ارادی و رفتار انسان را باید با در نظر داشتن ارتباطات به ویژه با تأکید بر ارتباطات کلامی که با مداخلة گفتار درونی ایجاد میشود مورد تجزیه و تحلیل قرار داد.
کلیدواژهها