چکیده
هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش خودمختاری و انتظارات افزایش‌یافته در انگیزش و یادگیری یک تکلیف حرکتی پرتابی بود.
روش‌ها:60 دانشجوی شرکت‌کننده به طور تصادفی در 4 گروه 15 نفری شامل خودمختاری+ انتظارات‌افزایش‌یافته (ارائه حق انتخاب محل پرتاب + بازخورد مثبت پیشرفت اجرا)، انتظارات‌افزایش‌یافته (بازخورد مثبت پیشرفت اجرا)، خودمختاری (ارائه حق انتخاب محل پرتاب) و کنترل (بدون دستورالعمل) تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان در یک طرح عاملی 2 * 2 (با و بدون‌خودمختاری) * (با و بدون انتظارات افزایش‌یافته)، یک تکلیف پرتابی را در مرحله تمرین در 60 کوشش اجرا کردند و مقیاس انگیزش را تکمیل کردند. سپس، آزمون یادداری با تاخیر 2 ساعت و 24 ساعت اجرا شد.
نتایج: نتایج تحلیل واریانس عاملی برای آزمون یادداری، نشان داد اثر اصلی عامل خودمختاری معنادار می باشد (008/0P=). اما اثر اصلی عامل انتظارات‌افزایش‌یافته، و تعامل بین دو عامل معنادار نمی‌باشد (40/0P=). علاوه بر این، هر دو عامل خودمختاری (002/0P=) و انتظارات افزایش‌یافته (01/0P=)، اثرات افزایشی بر انگیزش‌درونی دارند.
نتیجه‌گیری: عوامل خودمختاری و انتظارات افزایش‌یافته، فواید افزایشی بر انگیزش درونی دارند. با‌این‌وجود، مکانیسم اصلی تاثیر این دو عامل در یادگیری حرکتی می‌تواند متفاوت باشد.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
)