چکیده

مقدمه: پژوهش حاضر به بررسی آثار ترکیب tRNS با تمرین پرداخت تا اثرات این ترکیب را بر امواج مغزی و بهبود مؤلفه‌های زمانی و فضایی در یادگیری تکلیف ادراکی- حرکتی بسنجد.
روش‌ها: این پژوهش نیمه‌تجربی مبتنی بر طرح پیش‌آزمون- اکتساب- پس‌آزمون بود. 30 دانشجوی مرد (میانگین سنی 62/22) که با توجه به پیشینه ها به صورت در دسترس انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی (1- tRNS همراه با تمرین حرکتی، 2- tRNS ساختگی همراه با تمرین حرکتی، 3- تمرین حرکتی) تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان تکلیف حرکتی ترسیم 20 دایره را در سه مرحله‏ی پیش‌آزمون (10 کوشش)، مداخله (6 جلسه شامل 5 بلوک 10 کوششی)، پس‌آزمون (یک روز پس از مداخله، 10 کوشش) انجام دادند. داده‌ها با استفاده از روش‌های آمار توصیفی مانند فراوانی، میانگین، انحراف معیار، تجزیه و تحلیل شدند. برای طبیعی بودن توزیع داده‌ها آزمون شاپیرو- ویلک به‌عمل آمد و از تحلیل واریانس یک‌راهه با اندازه‌گیری‌های مکرر، آزمون پیگردی بونفرونی، آزمون‌های کراسکال والیس و فریدمن نیز استفاده شد.
نتایج: نتایج آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS نشان داد که tRNS باعث بهبود در عملکرد امواج بتا و موج حسی‌حرکتی (SMR) شده‌است (001/0p=). همچنین tRNS تاثیر معناداری بر کاهش خطای فضایی و زمان اجرای حرکت داشت (001/0p=).  tRNSبر زمان حرکت پس از شش جلسه تاثیر داشت در حالی‌که بر خطای فضایی پس از سه جلسه چنین تاثیری داشت.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل شده، tRNS می‌تواند به‌عنوان یک راهکار موثر جهت کاهش خطاهای حرکتی و بهبود زمانبندی حرکت و در پی آن ارتقای عملکرد حرکتی ظریف معرفی شود. همچنین طبق نتایج، برای کاهش خطای فضایی سه جلسه تمرین همراه با tRNS  کافی است ولی جهت کاهش خطای زمانی نیاز به تعداد جلسات بیشتری است.