چکیده
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی و مقایسه قابلیتهای بدنی (خودتوصیفی و عینی) و نگرش به تغذیه در زنان فعال و غیرفعال بود.روشها: بر همین اساس مطالعه پس رویدادی و کاربردی با 100 زن بزرگسال شهر تبریز که با روش نمونهگیری خوشهای در دو گروه 50 نفری فعال و غیرفعال همگن شده بعنوان نمونه انتخاب شدند. از پرسشنامة خودتوصیفی بدنی مارش و همکاران (PSDQ-S) فرم کوتاه، سه آزمون آمادگی جسمانی، شاخص تودة بدنی و همچنین پرسشنامه نگرش به تغذیه (EAT-26) برای سنجش متغیرهای تحقیق استفاده شد. برای مقایسة نگرش به تغذیه و خودپندارة بدنی در دو گروه از آزمون تی مستقل، مقایسة خرده مقیاسهای آنها و همچنین خرده مقیاسهای آمادگی جسمانی از تحلیل واریانس چندمتغیره و مقایسة نمرات استاندارد شایستگیهای جسمانی-حرکتی ذهنی و عینی درونگروهی از آزمون تی همبسته استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که زنان فعال در مقایسه با زنان غیرفعال بطور معناداری اختلال خوردن کمتر (0001/0=P)، میانگین نمرة خودپندارة بدنی بیشتر (001/0=P)، آمادگی جسمانی بیشتر (0001/0=P) و همبستگی بیشتری بین شایستگیهای جسمانی-حرکتی عینی و ذهنی داشتند.بحث و نتیجه گیری: باتوجه به تفاوتهای معنیدار در نتایج حاصله، میتوان گفت احتمالاً فعالیت بدنی در کاهش اختلالات خوردن و داشتن خودادراکی جسمانی مثبت و واقعیتر در زنان بزرگسال مؤثر است.
کلیدواژهها